Natura teologio

Natura teologio (aŭ racia teologio aŭ, antaŭnelonge, fundamenta teologio) estas la branĉo de la teologio kiu distingiĝas per la provo pruvi, per la nura uzo de la racio, la ekziston kaj la atributojn de Dio. La termino, jam implicita en la mezepoka skolastiko, eniras la filozofian uzon iniciate de Francis Bacon kaj baldaŭ disvastiĝis en la leibniza medio verke de Christian Wolff en 1700.^[1]

Reprenite de Kant (kiu metis sub kritiko ĝian konigan valoron), ĝi nocias opone al revelaciita teologio, kiu siavice starigas siajn asertojn sur la teksta fonto de la Biblio kaj Eklezia Tradicio (Por aliaj kulturoj, sur ties samnaturaj tekstoj).

Ĵuse la sintagmo “natura teologio” estas trudanstataŭita per fundamenta teologio en konfesia medio katolika, aŭ per filozofio de la religio en plistrikte filozofia medio.

La natura teologio koincidas, nur parte tamen, kun la nocio Teodiceo kiu specife esploras la rilaton inter la justeco fare de Dio kaj la ĉeesto de la malbono: kiu estas ankaŭ elemento de la natura teologio.

1. ↑ V. Nicola Abbagnano, Dizionario di Filosofia, voĉo teologia.